Το έργο προέκυψε μετά τον πρόωρο θάνατο της γυναίκας του Ohad Nahatin. Πιθανόν γι' αυτό το χαρακτηρίζει η λιτότητα, η αμεσότητα και η μείωση της απόστασης από το κοινό. Eννέα χορευτές σ' ένα τετράγωνο, δίχως σκηνικά, βίντεο ή κείμενο, με μουσικό υπόβαθρο μια εκλεκτική σύνθεση δίσκων που αγόρασε ο Ναχαρίν σε ταξίδια του στην Ιαπωνία, θα υποστηρίξουν ένα έργο μινιμαλιστικό και συγκινητικό.
