Στο Sounddance η σκηνή χωρίζεται (κατά πλάτος) στη μέση από τις πλούσιες πτυχώσεις ενός χρυσού παραπετάσματος, με την υπογραφή του Μαρκ Λάνκαστερ. Έτσι διασπασμένος (ή συμπυκνωμένος), ο χώρος αναδεικνύει την πυκνή και φρενήρη χορογραφία που μοιάζει με μικροσκοπικό χορευτικό σύμπαν, ιδωμένο σαν μέσα από μικροσκόπιο. Οι χορευτές μοιάζει να σπρώχνονται στη σκηνή από το παραπέτασμα, και στο τέλος βγαίνουν λες και το παραπέτασμα τους ρουφάει, λες και παρασύρονται από μια αεροδυναμική σήραγγα.
