2. Εκδηλώσεις

Permanent URI for this collection

https://kdf.elidoc.gr/handle/kdf/3

Browse by

Now showing 1 - 20 of 24

Air Lines
(Παράσταση, 2009) Ea Sola
H Ea Sola [Έα Σόλα], Γαλλίδα βιετναμέζικης καταγωγής, παρουσιάζει το Air Lines, ένα σόλο που συνδυάζει την ευαίσθητη, φορτισμένη και λεπτεπίλεπτη κίνηση της Άπω Ανατολής με τη δυναμική αλληγορία της πολιτικής περφόρμανς. Η συνεχής ροή του ανέμου την ταξιδεύει στα μονοπάτια του κόσμου, όπου συναντά την ανθρώπινη διαμαρτυρία, την αδικία και τον αγώνα για επιβίωση. Η Έα Σόλα φέρνει με τόλμη αντιμέτωπες σκληρές εικόνες, σύμβολα και χειρονομίες μέσα στη συνεχή ροή νερού και αέρα, αντλώντας τη θεματολογία της από τα πανανθρώπινα αιτήματα σ’ ένα σόλο που καταφέρνει να συνταράξει. Τα μέσα λιτά, τα σχόλια μεστά, με ωμότητα και μια ιδιότυπη ποίηση, που αγκαλιάζει τον πονεμένο πλανήτη για να προκαλέσει τη συνειδητοποίηση και την ευαισθητοποίηση του θεατή.
Crying of my Μother
(Παράσταση, 2009) Rasheed, Muhanad
Το Crying of my Μother δημιουργήθηκε το 2007 στην Ιορδανία και στη Συρία, όπου οι τρεις ερμηνευτές αναζήτησαν καταφύγιο αμέσως μετά τον πόλεμο στο Ιράκ. Είναι η ιστορία τριών ανδρών που ζουν κάτω από την ίδια στέγη ώσπου θρησκευτικές διαφορές τους οδηγούν σε αλληλοκτονία. Πρόκειται για το πρώτο έργο της ομάδας: η νεανική οργή γίνεται δια-μαρτυρία και διοχετεύεται μέσω της κίνησης. Το ανθρώπινο σώμα είναι ικανό να σκοτώνει, να βασανίζεται και να υποφέρει, μπορεί ωστόσο ακόμα να «δημιουργεί», ελπίζοντας πως θα ανασύρει τη βία από τη μνήμη του σώματος και θα τη μετατρέψει σε χορό...
Forward Motion: ARTIST'S CHOICE
(Παράλληλες δράσεις, 2009)
Το Forward Motion είναι μια συλλογή ταινιών που περιλαμβάνει τις καλύτερες βρετανικές παραγωγές screen dance (χορός για την οθόνη). Στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας θα γίνει η προβολή του τρίτου μέρους του προγράμματος, με τίτλο: ARTIST'S CHOICE. Στην ταινία ορισμένες από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του σύγχρονου χορού παρουσιάζουν από ένα έργο screen dance που έχει εμπνεύσει και επηρεάσει τη δουλεία τους.
Gustavia
(Παράσταση, 2009) Monnier, Mathilde; Ribot, La
Γκουστάβια είναι το θεατρικό όνομα μιας γυναίκας που προσπαθεί να μιλήσει μέσα από δύο φωνές και δύο σώματα. Γκουστάβια είναι η συνάντηση και η αναμέτρηση δύο εξαιρετικών δημιουργών σ’ ένα σκοτεινό τοπίο από βελούδινες κουρτίνες. Η ισπανίδα περφόρμερ Λα Ριμπό και η γαλλίδα χορογράφος Ματίλντ Μοννιέ ερμηνεύουν την πολυσύνθετη προσωπικότητα μιας γυναίκας που αντιδρά στην τάξη των πραγμάτων. Εμπνευσμένη από τεχνικές και κώδικες του κλασικού μπουρλέσκ, η παράσταση καταπιάνεται με θέματα όπως η γυναίκα, η θεατρική σύμβαση, ο θάνατος και η σύγχρονη τέχνη, με τρόπο «επικίνδυνα» χιουμοριστικό.
Justitia
(Παράσταση, 2009) Vardimon, Jasmin
Η Ομάδα της Jasmin Vardimon [Ιάζμιν Βάρντιμον] βρίσκεται στην κορυφή του βρετανικού χοροθεάτρου μαγεύοντας το κοινό με τις παραστάσεις της. Οξυδερκής και ιδιότυπα ειρωνική, η χαρισματική χορογράφος σχολιάζει την κοινωνική πραγματικότητα συνδυάζοντας εκρηκτικά κίνηση, λόγο, μουσική και τεχνολογία. Στην ουσία η παράσταση Justitia έχει να κάνει μ’ έναν μυστηριώδη φόνο. Η εξιχνίασή του αποκαλύπτει τις αμφιλεγόμενες πτυχές του συστήματος δικαιοσύνης και τον σύνθετο μηχανισμό της ενοχής. Καθώς η σκηνή περιστρέφεται, παρακολουθούμε διαδοχικά τα όσα διαδραματίζονται στο δικαστήριο, στον τόπο του εγκλήματος και σε μια αίθουσα ομαδικής ψυχοθεραπείας. Μέσα από μια ριψοκίνδυνη χορογραφία που εκτελείται από χορευτές μοναδικής δεξιοτεχνίας και με τη συνέργεια της μουσικής, η αγωνία κορυφώνεται: ανθρωποκτονία με δόλο, εξ αμελείας ή μήπως αυτοάμυνα;
Lang
(Παράσταση, 2009) Παπαγεωργίου, Κατερίνα
Ένα σόλο για δύο σώματα. "Τι απομένει για να χορευτεί;" είναι το ερώτημα που ωθεί την Κατερίνα Παπαγεωργίου στην αναζήτηση ενός κινητικού λεξιλογίου πέρα από τα δεσμά της συνήθειας. Το Lang, ώριμο δείγμα μιας επίμονης χορογραφικής έρευνας, συνιστά μια παράδοξη περιπέτεια ανάμεσα στο σόλο και το ντουέτο. Δύο ερμηνευτές κινούνται αδιάσπαστα επί σκηνής και μας παρασύρουν σε μια αέναη κυκλική αναπαράσταση που συγγενεύει με τους ομόκεντρους κύκλους μιας υδάτινης επιφάνειας. Μέσα από τις τροχιές που διαγράφουν τα σώματα αφυπνίζονται η οργανική ρυθμικότητα του σφυγμού και της αναπνοής και ταυτόχρονα η ρυθμικότητα της ατέρμονης φυσικής εναλλαγής από τη ζωή στο θάνατο και πάλι στη ζωή…
Le Jardin : το πρώτο μέρος της τριλογίας
(Παράλληλες δράσεις, 2009)
Le Salon
(Παράσταση, 2009) Carrizo, Gabriela; Chartier, Franck; Lefeuvre, Samuel; Versnel, Simon; Beul, Eurudike de
Στο έργο Le Salon, ένα σαλόνι γίνεται μάρτυρας οικογενειακών στιγμών που σπάνια βγαίνουν «από τον οίκο» για να παρουσιαστούν επί σκηνής. Σε πλήρη παρακμή μαζί με την οικογένεια που το κατοικούσε, γίνεται μάρτυρας μιας δύσκολης και ιδιαίτερης στιγμής: όταν τα γηρατειά γίνονται αβάσταχτα τόσο για τον ίδιο τον γερασμένο άνθρωπο, όσο και για τη νεότερη γενιά. Το φθαρμένο σαλόνι συμπαρασύρει στην παρακμή του ό,τι βρεθεί μέσα σ’ αυτό και στραγγίζει από τους χυμούς της ζωής τα πάντα: μουσική, έρωτες, ανθρώπινες υπάρξεις, αντικείμενα. Τίποτα δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στη δύναμή του και τίποτα δεν μπορεί ν’ αναστρέψει τη βαρύτητα που, όλο και περισσότερο, τραβά τα πάντα προς τη γη.
Le Sous Sol
(Παράσταση, 2009) Carrizo, Gabriela; Chartier, Franck; Lefeuvre, Samuel; Otal, Maria; Beul, Eurudike de
Θαμμένοι σε τόνους χώματος στο υπόγειο του σπιτιού, οι γνωστοί μας χαρακτήρες από τα δύο προηγούμενα μέρη της τριλογίας ξαναβρίσκονται, άλλοι έχοντας φτάσει εκεί από αιφνίδιο θάνατο και άλλοι μετά από πολύχρονη ασθένεια. Η απώλεια της μνήμης είναι το πιο τραγικό και συνάμα κωμικό βίωμα του θανάτου τους: προσπαθούν ν’ αποτελειώσουν όσα άφησαν μισά στη ζωή τους, μα είναι αδύνατο, προσπαθούν να συναντήσουν ο ένας τον άλλον, μα δεν αναγνωρίζονται, ξεκινούν να λύνουν παλιές διαφορές τους και στο δρόμο χάνουν το στόχο τους. Βάρος και ελαφρότητα, δράμα και χιούμορ εναλλάσσονται ακατάπαυστα σ’ αυτό το γεμάτο παραδοξότητες έργο. Οι νεκροί «ζουν» σ’ έναν κόσμο όπου φόβοι, ενοχές και ταμπού έχουν αντικατασταθεί από «προθέσεις συναισθημάτων» χωρίς αντίκρισμα. Η προωθημένη στα άκρα κίνηση που χαρακτήριζε το Le Jardin και το Le Salon, εδώ αποδίδεται ακόμα πιο ακραία πλαστική. Μέσα από αστείες καταστάσεις διαμορφώνεται η εικόνα μιας μετέπειτα ζωής, που, αν και εκτυλίσσεται μέσα στο χώμα, βασανίζεται από μιαν αβάσταχτη ελαφρότητα.
[non++]
(Χορός στην πόλη - Υπαίθριες εκδηλώσεις, 2009) Renard, Marion; Καούκης, Χρίστος; Ανδρεόπουλος, Σπύρος
Το [non++] είναι μια παράσταση δημοσίου χώρου. Πραγματεύεται τη αστική κινητικότητα σαν μια επιφάνεια που δημιουργεί "χώρο", δημόσιο ή ιδιωτικό, μέσα στο αστικό περιβάλλον. Αντικείμενα και δράσεις φτιάχνουν εικόνες και καταστάσεις που προκαλούν τις θέσεις μας και τις σχέσεις μας στον δημόσιο χώρο.
Obsession – Un chien A
(Παράσταση, 2009) Teshigawara, Saburo
Η νέα παραγωγή που θα παρουσιάσει στην Καλαμάτα είναι ένα ντούο που ερμηνεύει ο ίδιος μαζί με την εξαιρετική χορεύτρια Rihoko Sato(Ριχόκο Σάτο). Το έργο Obsession – Un chien A έχει ως πηγή έμπνευσης την ταινία Ένας ανδαλουσιανός σκύλος (1929) του Λουίς Μπουνιουέλ, θεμελιώδες έργο του Σουρεαλισμού, της οποίας το σενάριο ο Μπουνιουέλ είχε συνθέσει μαζί με τον Σαλβαδόρ Νταλί.
Seaside Musical
(Παράλληλες δράσεις, 2009) Δημητρακοπούλου, Ευτυχία; Μαλαπάνη, Πόπη
Self Unfinished (1998)
(Παράσταση, 2009) Le Roy, Xavier
Σε μια σκηνή λευκή, που θυμίζει ερευνητικό εργαστήρι, ο Xavier Le Roy [Ξαβιέ Λε Ρουά] μας υποδέχεται ντυμένος απλά και αρχίζει να μεταμορφώνεται σταδιακά σε μια σειρά τόσο αναγνωρίσιμων όσο και απροσδιόριστων πλασμάτων. Κατασκευάζοντας συστηματικά μια σειρά εικόνες μόνο με το σώμα του και με πολύ λιτά ενδυματολογικά μέσα, παίζει με τη φαντασία μας, μας εκπλήσσει και συγχρόνως ανατρέπει τη συνεχή και εγγενή μας επιθυμία να αναγνωρίζουμε και να προσδιορίζουμε τις εκάστοτε σωματικές μορφές που μας προτείνει. Xορογραφημένο προσεκτικά και με ιδιαίτερη ευαισθησία, το Self Unfinished εξερευνά τις δυνατότητες του ανθρώπινου σώματος και αποτελεί έργο-σταθμό στην καλλιτεχνική πορεία του Λε Ρουά.
Tempo 76
(Παράσταση, 2009) Monnier, Mathilde
Σημείο αναφοράς στην ιστορία της δυτικής μουσικής αλλά και του χορού, η ταυτοφωνία, με τη «συνήχηση» πολλαπλών μελωδικών, ρυθμικών ή κινητικών γραμμών, ασκεί στο θεατή μια ακαταμάχητη έλξη, ωστόσο αποτελεί από νωρίς ταμπού για τον σύγχρονο χορό λόγω του συσχετισμού της με απολυταρχικά καθεστώτα και περιβάλλοντα. Με το Tempo 76, η Mathilde Monnier (Ματίλντ Μοννιέ) βάζει ένα δύσκολο στοίχημα: θα ήταν δυνατόν ν’ αντιστραφεί αυτή η φόρμα στους συσχετισμούς και την πορεία της και, ξεκινώντας από το συλλογικό και το εύθυμο, περνώντας μέσα από το ευαίσθητο και το ευάλωτο, να φτάνει ν’ αναδείξει το ατομικό; Με μια γραφή που τη χαρακτηρίζει η σαφήνεια, η διαύγεια και η αποφασιστικότητα, η Μοννιέ μετατρέπει την οικεία φόρμα της ταυτοφωνίας σε καλειδοσκόπιο αποκαλύψεων. Πάνω σ’ ένα μυρωδάτο γρασίδι, με τη μουσική του ούγγρου συνθέτη Γκυόργκυ Λίγκετι να δομεί ένα κρυσταλλικό, υπόγειο πλέγμα, εννιά χορευτές γλιστρούν αθόρυβα, σχεδόν λαθραία, σ’ ένα περιβάλλον που κάθε τόσο καταβροχθίζεται από τεράστιες μαύρες παύσεις. Μια κριτική της ομογενοποιημένης και τεχνητής κοινωνίας μας, σε μια αριστουργηματική χορογραφική ενορχήστρωση.
Un Chien Andalou (1994)
(Παράλληλες δράσεις, 2009) Buñuel, Luis
Woyzeck ou l’Ébauche du vertige
(Παράσταση, 2009) Nadj, Josef
Βόυτσεκ: ένα εξπρεσιονιστικό δράμα χωρίς λέξεις. Ανάμεσα στα έργα του Νατζ, ο Βόυτσεκ είναι το μόνο που έλκει την καταγωγή του απευθείας από ένα θεατρικό κείμενο, ένα έργο του οποίου ο Μπύχνερ άφησε πεθαίνοντας (το 1837) τέσσερις διαφορετικές ημιτελείς εκδοχές. Ο φτωχός στρατιώτης Βόυτσεκ, μαχαιρώνει την ερωμένη του Μαρία από ζήλεια, ωστόσο η τρέλα και ο φόνος έρχονται ως αποτέλεσμα της σταδιακής απώλειας της ανθρωπιάς του, υπό την τεράστια πίεση της εκμετάλλευσης από μια καθεστηκυία τάξη που πρεσβεύει ότι η ηθική σχετίζεται με την οικονομική ευμάρεια. Ο Νατζ προτείνει τη δική του σιωπηλή, συμπυκνωμένη εκδοχή ολόκληρου του έργου σκηνοθετώντας «χορογραφικά» μια αποσπασματική αφήγηση με έμφαση στην αποσύνδεση και το παράδοξο. Αδειασμένη από το κείμενο, φέρνει στην επιφάνεια τα ερωτηματικά του συγγραφέα για την ανθρώπινη φύση και τη μοίρα. Ο Βόυτσεκ του Νατζ ξεχειλίζει από τρέλα και πόνο. Παράξενα πλάσματα, σαν κούκλες από άργιλο, ερμηνεύουν με επώδυνη ωμότητα ένα εξπρεσσιονιστικό δράμα χωρίς λέξεις, με υπόκρουση μια μελαγχολική μουσική σαν από βαλκανική ταινία του βωβού κινηματογράφου.
Εργαστήρι με την Bojana Kunst
(Εργαστήρι, 2009) Kunst, Bojana
Η Ιεροτελεστία της άνοιξης
(Παράσταση, 2009) Φωνιαδάκης, Αντώνης
To κλασικό αριστούργημα του Ιγκόρ Στραβίνσκι, έργο-πρόκληση στην ιστορία του σύγχρονου χορού, έχει γνωρίσει πολλές απόπειρες χορογραφικής ερμηνείας. O Αντώνης Φωνιαδάκης κάνει τη δική του πρόταση επικεντρώνοντας στην εξαιρετική ερμηνεία της Ιωάννας Τουμπακάρη. Yλικά του, η επαναστατική μουσική, το πάσχον σώμα και η αδιάκοπη καθολική κίνηση ως εκφραστικό μέσο που προκαλεί τις αισθήσεις και καταλήγει σε μια εμπειρία «σπλαχνική». Η μύηση, η τελετή και η θυσία το ανθρώπινο αντιμέτωπο με το θείο το γυναικείο σώμα σε αποθέωση υπερβαίνοντας κάθε όριο. Η σταδιακή παράδοση του σώματος με κατάληξη την αυτοθυσία.
Παρουσίαση του καλλιτεχνικού προγράμματος του 15ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας
(Παράλληλες δράσεις, 2009) Γαλανοπούλου, Χριστιάνα
Σεμινάριο σύγχρονου χορού με τον Ted Stoffer
(Σεμινάριο, 2009) Stoffer, Ted
Το σεμινάριο βασίζεται σε μια ποικιλία κινητικών πρακτικών (γιόγκα, τάι τσι, τάνγκο) μέσα από την προσωπική ματιά και εμπειρία του Τεντ Στόφερ, με στόχο τη σωματική ευαισθητοποίηση, τη δημιουργικότητα και την εύρεση κινητικού υλικού.

Browse by

Browsing 2. Εκδηλώσεις by browse.metadata.festival "15ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας"

Results Per Page

Sort Options