Εδώ έχουμε μια συνεχή ροή κινήσεων που τις χαρακτηρίζει υψηλή ευρηματικότητα, που δεν παύει να εκπλήσσει. Το Quartette εκπέμπει μια ηρεμία που σηματοδοτεί μια νέα φάση στη δουλειά του Φόρσαϊθ.
Το Septext αρνείται να υπακούσει στους μηχανισμούς της θεατρικής τελετουργίας, αντίθετα, επιδιώκει να καταργήσει ακριβώς αυτούς τους πρωτογενείς όσο και δευτερεύοντες μηχανισμούς της ερμηνείας που, κατά παράδοση, καθορίζουν τη δομή της θεατρικής πράξης.
Το αποτέλεσμα είναι μια διαδοχή από ανεξάρτητες "αναμονές" στο επίπεδο της μουσικής, της σκηνογραφίας και της χορογραφίας, που γεννούν την αίσθηση μιας φορτισμένης αφήγησης.
